Iwan Aleksiejewicz Bunin zapisał się na trwałe w historii literatury, nie tylko rosyjskiej ale i światowej. Był pierwszym Rosjaninem, który w 1933 roku otrzymał literackiego Nobla. Urodził się w 1870 roku w Woroneżu, gdzie właśnie 22 września tego roku odbyła się uroczysta ceremonia otwarcia Muzeum Iwana A. Bunina. Została ona zaplanowana z okazji obchodów 150 rocznicy urodzin pisarza. Muzeum mieści się przy Alei Rewolucji, w skrzydle domu w którym urodził się Iwan A. Bunin.
Twórczość Bunina dorównuje dziełom Gogola, Turgieniewa,
Tołstoja czy Dostojewskiego.
Iwan A. Bunin pochodził z ziemiańskiej rodziny i nazywany był „rosyjskim
Proustem” czy też „piewcą upadających szlacheckich gniazd”.
W roku 1901 wydał pierwszy tomik pt. : „Listopad”. Imał się różnych zajęć ;
pracował jako redaktor gazety, urzędnik państwowy, bibliotekarz, również jako
tłumacz. Przełożył na rosyjski między innymi dzieła Tennysona, Byrona, Musseta
i A. Mickiewicza (dokładnie „Stepy Akermańskie”).
Jego życie prywatne było dość burzliwe. Pierwsze małżeństwo z córką greckiego
rewolucjonisty zakończyło się rozwodem. Choć
w 1907 roku ożenił się ponownie, to aż do samej śmierci nie przestał
romansować. W wieku 40 lat ukazało się jego pierwsze ważne dzieło pt. :”Wieś”, ukazujące
ponury obraz życia wiejskiego, pełnego brutalności, głupoty i przemocy. Dwa lata
później wydał „Suchodoły”, będące zawoalowanym portretem jego rodziny. Przed
pierwszą wojną Bunin odbył wiele podróży- odwiedził Palestynę, Egipt, Turcję,
Cejlon. Echa tych podróży można odnaleźć w jego twórczości. Po rewolucji
październikowej opuścił Moskwę, udając się do Odessy. Wyjechał stamtąd w 1919
roku i osiadł we Francji. To właśnie tam ukazały się „Przeklęte dni”, w których
zawarł swój sprzeciw wobec rządów bolszewickich. Zmarł w wyniku ataku serca 8
listopada 1953 roku w Paryżu pracując nad wspomnieniami o Czechowie.
Sentencje Bunina o miłości:
- Kobietę ubóstwiamy za to, że sprawuje władzę nad naszym marzeniem o ideale.
- Kobiety nigdy nie są tak silne, jak wtedy, gdy uzbrajają się słabością.
- Piękna kobieta musi zająć
drugie miejsce; pierwsze należy się kobiecie kochanej. Ona staje się panią
naszych serc; nim zdamy sobie z tego sprawę, serce nasze popada w niewolę
miłości.
Spokojne oczy, to spojrzenie
Spokojne oczy, to spojrzenie sarnie
I wszystko, co tak czule w nim kochałem,
Niedawno jeszcze dobrze pamiętałem,
Lecz teraz obraz twój już mgła ogarnia.A przyjdzie czas — przeminie także żal,
I zaniebieszczy się ten sen wspomnienia,
Gdzie nie ma już ni szczęścia, ni cierpienia,
Lecz tylko wszechogarniająca dal.
https://literatura.wywrota.pl/wiersz-klasyka/42965-iwan-bunin-spokojne-oczy-to-spojrzenie-sarnie.html
